Hvernig litu þær út?

Það er ekki vitað hvernig riseðlur voru á litinn, því það er ekki hægt að sjá það á steingervingum þeirra. Steingervingafræðingar halda að sumar risaeðlurnar hafi verið ljósar að lit undir búknum svo ekki væri eins mikill skuggi af þeim. Þetta hefur líklega verndað þær að einhverju leyti. Eins voru sumar þeirra með litamynstur sem líktist gróðri svo að þær sæjust ekki svo auðveldlega. Þær eðlur sem þurftu ekki að passa sig gagnvart rándýrum eða öðrum risaeðlum voru mun litríkari. Ástæða þess að þær voru svona litríkar var til að aðvara rándýr og til þess að auðvelda sér leit að maka.

Risaeðlur gengu annað hvort á tveimur eða á fjórum fótum. Sumar höfðu þykka húð og sumar frumstæðar fjaðrir. Sumar höfðu horn, kamb eða segl.

Útlit risaeðlanna ákvarðaðist nokkuð af því hvað þær borðuðu, hvort þær voru jurtaætur eða kjötætur. Jurtaætur voru með stuttar og flatar tennur, en kjötætur langar, bognar og beittar tennur sem gerðu eðlunni fært að halda bráðinni sinni fastri. Eins voru þær með stóra kló eða klær til að drepa eða halda bráðinni fastri.
Sumar voru með beingadda eins og Gaddeðlan, til að verjast óvinum. En beingaddarnir voru bara á bakinu þannig að ef náði þeim á bakið þá gat hann ráðist á magann á þeim sem var óvarinn.
Plöntuæturnar voru með langan háls til að teygja sig í trén til að borða.

Kjötæturnar höfðu sterkari fætur en plöntuætur þannig að þær gátu hlaupið hraðar. Kjötæturnar voru ekki alltaf stórar því til voru smávaxnar kjötætur. Þær gátu veitt bráð með því að veiða saman í hópum. Þá sá ein eðlan um það að þreyta bráðina og svo gerðu hinar árás. Þetta krafðist að þær þurftu að hafa hæfileika til samskipta og samvinnu.